Tragedia w trzech aktach

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Książki Agathy Christie to moja letnia słabość. Nic tak nie smakuje jak dobre cozy crime w ciepły letni wieczór. Tylko, że tu czegoś mi zabrakło. I dość łatwo udało mi się ustalić czego – Herkulesa Poirota już od początku historii. Uwielbiam jego postać i to on dla mnie nadaje charakteru każdej historii, dlatego aż połowa książki z jego ukrytą głęboko postacią to było coś co bardziej mi przeszkadzało niż się spodziewałam. Ta pozycja niestety rozczarowała mnie dodatkowo swoim nadmiernym skomplikowaniem, gdzie nawet już po rozwiązaniu zagadki nie widziałam zasadności wielu działań i wyjątkowo wyglądały one na skonstruowane tylko po to, aby była jakaś fabuła. Dodatkowo nie zachwyciło mnie odejście od idei zamkniętego pokoju i duże rozproszenie akcji. Ale żeby nie było, że widzę tylko negatywy to ciągle ta sama królowa kryminały, która idealnie operuje słowem pisanym, a dzięki powolnie toczącej się akcji pozwala nam poczuć się spokojnie, komfortowo i świetnie się bawić! Mamy tutaj znów motyw, który uwielbiam i który często się przejawia w literaturze tego okresu czyli młodą atrakcyjną dziewczynę wpatrzoną w znacząco starszym mężczyźnie nie zwracająca uwagi na zapatrzonego w nią młodzieńca. Dodatkowo pojawia się niezrozumienie społeczne chorób psychicznych oraz napiętnowanie osób chorych. Nie mogło również zabraknąć wspomnienia komunistów. A, że są to motywy, których lubię szukać w literaturze był to miód na moje serce.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Książki Agathy Christie to moja letnia słabość. Nic tak nie smakuje jak dobre cozy crime w ciepły letni wieczór. Tylko, że tu czegoś mi zabrakło. I dość łatwo udało mi się ustalić czego – Herkulesa Poirota...

Kto czytał kryminały Christie, ten wie, że mają one dość specyficzny i niespieszny klimat. Każda powieść to swego rodzaju #comfortbook , gdzie mimo zagadkowych zbrodni nie czujemy zbyt wielu negatywnych emocji, a raczej wcielamy się w rolę detektywa, wprowadzając umysł na najwyższe obroty.

Tym razem, królowa kryminałów serwuje nam „Tragedię w trzech aktach”. Bez zbędnych opisów i wstępów zostajemy wrzuceni w środek przyjęcia u znanego aktora – sir Chalesa Cartwighta. Od razu poznajemy dobrze sylwetkę głównego bohatera i jego przyjaciół, którzy już za chwilę mają stać się świadkami zaskakującej zbrodni. Na wspomnianym przyjęciu ginie bowiem sympatyczny pastor, czego nikt się nie spodziewał. Zmarł z przyczyn naturalnych? A może został otruty?

Na miejscu znajduje się nie kto inny, jak znany z błyskotliwości i niezwykłej umiejętności dedukcji Hercules Poirot – detektyw, który niejedną zagadkę kryminalną doprowadził już do końca. W tym miejscu akcja nie toczy się jeszcze zbyt dynamicznie, a sam detektyw pozostaje w cieniu całej historii, jednak gdy dochodzi do drugiej śmierci, akcja nabiera tempa. Oba zgony zdają się mieć wspólny modus operandi, a na jaw wychodzą coraz to nowe zaskakujące fakty.

Książka, jak sama nazwa wskazuje podzielona jest na trzy akty, nawiązując tym samym do struktury teatralnej. Najciekawszym i zarazem najbardziej emocjonującym momentem książki był dla mnie akt trzeci, gdzie nie zabrakło zaskoczenia. Nie domyśliłam się zupełnie, co czeka mnie na końcu tej powieści, co jest dla mnie jednym z kluczowych elementów jakie powinien mieć dobry kryminał.

Ponadto autorka serwuje nam mnogość barwnych postaci, przy każdej z nich racząc czytelnika detalami na temat jej ubioru, sposobu poruszania się i ogólnej urody. Niezwykle cenię sobie w książkach Christie elegancki styl, jak również wysublimowany sposób w jakim opisuje głównych bohaterów. Przepiękne, jubileuszowe wydanie zdaje się uszlachetniać całość i stanowi bez wątpienia wisienkę na torcie.

Jeśli macie ochotę na dobrze skonstruowany kryminał, gdzie nie sposób domyślić się zakończenia, a autorka stale trzyma czytelnika w niepewności, to polecam Wam „Tragedię w trzech aktach”.

Kto czytał kryminały Christie, ten wie, że mają one dość specyficzny i niespieszny klimat. Każda powieść to swego rodzaju #comfortbook , gdzie mimo zagadkowych zbrodni nie czujemy zbyt wielu negatywnych emocji, a raczej wcielamy się w rolę detektywa, wprowadzając umysł na najwyższe obroty.

Tym razem, królowa kryminałów serwuje nam „Tragedię w trzech aktach”. Bez zbędnych...

🌟 "Tragedia w trzech aktach" to kolejna historia Herkulesa Poirota. Kolejna którą miałam przyjemność czytać i kolejna, którą uwielbiam 😁

🌟 jak zwykle Agatha Christie wodzi czytelnika za nos, tworząc niepowtarzalny klimat. Od pierwszych stron czuć pióro autorki. Bohaterowie są dopracowani w każdym calu, a wszystko co czytamy jest nieszablonowe. Czytając bawiłam się świetnie! Brakowało mi tej autorki i nie ukrywam, że mam w planach wrócić do jej kolejnych historii.

🌟 dwie imprezy ludzi wyższych sfer. Dwa otrucia. Mimo świadków nie wiadomo kto dopuścił się niecnych czynów. Czy napewno domyślamy się kto popełnił zbronie? Kto jest dobry, a kto zły? Czy Herkules Poirot zdoła zarzucić przynętę i odkryć motyw zbrodni?
Przeczytajcie! 🥰
•
Współpraca recenzencka @wydawnictwo_dolnoslaskie

🌟 "Tragedia w trzech aktach" to kolejna historia Herkulesa Poirota. Kolejna którą miałam przyjemność czytać i kolejna, którą uwielbiam 😁

🌟 jak zwykle Agatha Christie wodzi czytelnika za nos, tworząc niepowtarzalny klimat. Od pierwszych stron czuć pióro autorki. Bohaterowie są dopracowani w każdym calu, a wszystko co czytamy jest nieszablonowe. Czytając bawiłam się...

No cześć! Dziś mam dla was recenzję kolejnego już tomu z przygodami Herkulesa Poirota. Znacie już tego dżentelmena z wąsem?

Reklama - @agathachristiepolska @wydawnictwo_publicat

Jako że jestem ogromną fanką Agathy, nie przepuszczę jej żadnej książki. Wiadomo, to jest autorka, której nie da się czytać kilku książek miesięcznie, bo one wszystkie zlewają się w jedną. Christie ma taki styl pisania, że on jest dobry, jak my czytamy jedną książkę miesięcznie lub jedną książkę na pół roku i wtedy Agatha jest w stanie nas bardzo zaskoczyć.

I tak naprawdę ja przeczytawszy już kilka książek, dokładnie wiedziałam czego spodziewać się w książce „tragedia w trzech aktach”. I wiecie, że Agatha nadal mnie zaskoczyła.

W tym tomie znowu mamy takie mydlenie oczu, ale nie w ten karykaturalny sposób. Posiadłości emerytowanego aktora dochodzi do tragedii, ginie pastor zaproszony na to przyjęcie. Chwilę później ma miejsce kolejne wydarzenie, na którym ginie lekarz. Tropów jest niewiele, nie mamy podejrzanego, a jak już mamy, to nie jesteśmy tego pewni czy to jest, aby na pewno on.
I wiadomo, mamy śledztwo, wszystko się toczy swoimi ścieżkami, ale to, co mnie zdziwiło to fakt, że Herkulesa jest stosunkowo niewiele w tej części. Bo tak naprawdę to wydarzenie z przyjęcia zapoczątkowało kilka innych I Herkules, zamiast skupić się na jednym, robi kilka rzeczy naraz i nie jest tak w 100% skupiony na śledztwie.

Wiadomo jak z książkami Agathy bywa, jesteśmy częścią tych wydarzeń, bo mamy tak prowadzoną narrację, że czujemy się częścią tych wydarzeń. Czułam się jakbym stała w wytwornej sukni i popijała szampana, patrząc na to co robi słynny detektyw.

Dla mnie jest to 4/5 ⭐️. Rozwiązanie zagadki było fajne, może i nie było najlepsze, ale było poprawne.
Miałam problem z postaciami, bo tu ich było za dużo. Sam fakt, że Herkulesa było tu mniej, strasznie mi nie przypadł do gustu. Podobne zagranie było z panną Murply i „zbrodnia na plebanii” i ta książka też dużo przez to straciła.

Jeśli chcecie szybką i niezobowiązującą historię, to ta będzie idealna. Fajnie się też nada na maraton czytelniczy czy jakieś inne wyzwania, bo jest napisana w prosty i lekki sposób.

No cześć! Dziś mam dla was recenzję kolejnego już tomu z przygodami Herkulesa Poirota. Znacie już tego dżentelmena z wąsem?

Reklama - @agathachristiepolska @wydawnictwo_publicat

Jako że jestem ogromną fanką Agathy, nie przepuszczę jej żadnej książki. Wiadomo, to jest autorka, której nie da się czytać kilku książek miesięcznie, bo one wszystkie zlewają się w jedną....

Kolejna pozycja z serii o Detektywie Herkulesie Poirot. Ale warto podkreślić, że samego Herkulesa Poirot w tej powieści jest dość mało - więc nawet jeśli nie jesteście wielbicielami tej postaci to ta książka na pewno przypadnie Wam do gustu!
•
Fabuła tej historii opowiada o morderstwach, które mają miejsce na przyjęciach. Lista podejrzanych jest ograniczona do osób zaproszonych. Na scenie pojawiają nam się bohaterowie, którzy na własną rękę próbują rozwikłać zagadkę oraz odgadnąć czy wszystkie popełnione zbrodnie są ze sobą połączone czy raczej ofiary wybierane są przypadkowo. Oprócz głównej linii fabularnej, pobocznie poznajemy historię miłosną młodej dziewczyny nazywanej Egg oraz sir Charlsa. Natomiast Herkules Poirot próbuje zza kulis wspierać śledztwo. Czy uda im znaleźć sprawcę?
•
Kolejny raz źle obstawiłam zabójcę 🙈 Agatha Christie sprawia, że automatycznie Czytelnik również staje się detektywem. Sama historia bardzo interesująca i myślę, że właśnie kwestia tego że Poirot był raczej w tle sprawiło, że ta opowieść była jeszcze ciekawsza. Idealne wyważenie opisów i rozplanowanie akcji. Motyw przedstawienia teatralnego odegrał tutaj rolę kolejnego i niemniej ważnego bohatera.
•
Jak zawsze polecam książki Agathy - idealne na każdą porę roku, a już na leżaku w pełnym słońcu sprawdzają się idealnie 👌🏻
•
Wyjątkowo interesująca i wciągająca!

Kolejna pozycja z serii o Detektywie Herkulesie Poirot. Ale warto podkreślić, że samego Herkulesa Poirot w tej powieści jest dość mało - więc nawet jeśli nie jesteście wielbicielami tej postaci to ta książka na pewno przypadnie Wam do gustu!
•
Fabuła tej historii opowiada o morderstwach, które mają miejsce na przyjęciach. Lista podejrzanych jest ograniczona do osób...

Tragedia w trzech aktach to kolejna książka z pod pióra Christie, z którą dane było mi się spotkać. Twórczość tej kobiety bardzo lubię, ale tutaj minimalnie się zawiodłam.

Motyw otrucia jest częstym motywem, który autorka stosuję w swoich książkach. Za każdym razem ofiary otrutę są czymś innym. Przyznam, że w tej pozycji śródek otruwający był genialnie wymyślony.

W trzech aktach to ja mogę opisać etapy czytania tej książki. Na początku była strasznie powolna i w ogóle nie angażująca do takiego stopnia, że miałam ochotę ją porzucić. Następnie gdzieś tak w połowie czułam z jednej strony znurzenie, że jeszcze nic praktycznie nie wiadomo a z drugiej byłam ciekawa co Agatha wymyśliła. Na końcu nie mogłam się oderwać! Chciałam poznać mordercę na już.

Sir Charles i jego wątek to było coś co wysadziło mi mózg! W ogóle nie spodziewałam się takiego obrotu spraw! Za to najbardziej polubiłam pana Satterhwaite’a. No kupił mnie ten mężczyzna.

Uwielbiam w książka Agathy Christie, że są napisane prosto. Podczas czytania można odczuć, że książki są z dawnej daty, ale błagam kocham to! Mało opisów, dużo dialogów a mimo to można idealnie wczuć się w sytuację.

Mordercy nie zgadłam chociaż próbowałam, bo zawsze próbuję. Tym razem nawet nie byłam blisko, ale dobrze się bawiłam. Czułam się jak część zespółu.

Herkules Poirot. Z początku praktycznie w ogóle nie pojawiał się w scenach. W finale Belg wkracza na scenę i nikt już nie ma wątpliwości, że zagadka została rozwiązana. Robi to po mistrzowsku jak zawsze. Łączy kropki, których ja nawet nie zauważyłam.

Na koniec sam motyw zabójstwa był dla mnie absolutnie bez sensu. Po prostu wątpie w to, że taka sytuacja mogłaby się wydarzyć, ale podobno nigdy nie wolno wątpić.

Tragedia w trzech aktach to kolejna książka z pod pióra Christie, z którą dane było mi się spotkać. Twórczość tej kobiety bardzo lubię, ale tutaj minimalnie się zawiodłam.

Motyw otrucia jest częstym motywem, który autorka stosuję w swoich książkach. Za każdym razem ofiary otrutę są czymś innym. Przyznam, że w tej pozycji śródek otruwający był genialnie wymyślony.

W...

[współpraca recenzencka]

Pierwszym o czym muszę wspomnieć, to fakt, że po tej części mam niedobór Herkulesa, bowiem jest go naprawdę mało, jednak kiedy już się pojawia, sprawia że cała historia staje się o niebo lepsza.
Sam początek książki był dla mnie całkiem dużym, ale jednocześnie pozytywnym zaskoczeniem. Już od pierwszej strony czułam się wciągnięta przez akcję, przez którą dodatkowo bardzo szybko się płynęło. Niestety z czasem oraz z każdym następnym bohaterem, lektura wymagała ode mnie większego skupienia, czasami nawet chwili przerwy, aby połączyć ze sobą poszczególne fakty. Czy uznałabym to za minus? Raczej nie, chociaż było to dla mnie nieco odmienne zagranie Agathy Christie, z którym to nie miałam jeszcze doświadczenia.
Wśród pozytywów należy nadmienić, że jak sam tytuł wskazuje, cała akcja podzielona jest na trzy akty, natomiast fabuła w nich zawarta, odpowiada tytułom poszczególnych części, dzięki czemu już za wczasu wiemy, czego możemy się spodziewać.

[współpraca recenzencka]

Pierwszym o czym muszę wspomnieć, to fakt, że po tej części mam niedobór Herkulesa, bowiem jest go naprawdę mało, jednak kiedy już się pojawia, sprawia że cała historia staje się o niebo lepsza.
Sam początek książki był dla mnie całkiem dużym, ale jednocześnie pozytywnym zaskoczeniem. Już od pierwszej strony czułam się wciągnięta przez akcję,...

Kiedyś myślałam, że kryminały to nie jest gatunek dla mnie, ale Agatha Christie od razu wyprowadziła mnie z tego błędu. Jej ksiązki wpasowują się w moje oczekiwania. Mało drastyczności, a dużo zagadek. To jest coś czego szukałam.

“Tragedia w trzech aktach” to pierwsza książka, w której spotkałam się z Herkulesem Poirot, chociaż trochę ciążyło mi, że było go tu tak mało. Większość opinii pełnych zachwytów, które słyszałam na temat twórczości Christie były związane z postacią Poirot, a nie Panną Marple i trochę szkoda, że nie mogłam się akurat w tej książce o tym przekonać.

Jednak to koniec smutnych rozczarowań, bo ta książka była fenomenalna. Akcja dość podobna do ostatniej książki, którą przeczytałam od Christie “Zwierciadło pęka w odłamków stos”, bo też zbr04nia dzieję się na przyjęciu, ale format jest nieco inny, bo fabuła podzielona jest na trzy akty, niczym sztuka teatralna. Mimo podobnego tła m0rd4rstwa (i tym, że ponownie udało mi się odgadnąć zakończenie!) podobało mi się bardziej niż “ZPwOS”.
Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać “Tragedii w trzech aktach” to gorąco was do tego zachęcam!

Recenzja została napisana we współpracy z Wydawnictwem Dolnośląskim. Zapraszam na mojego instagrama: raczkuje_w_czytanie

Kiedyś myślałam, że kryminały to nie jest gatunek dla mnie, ale Agatha Christie od razu wyprowadziła mnie z tego błędu. Jej ksiązki wpasowują się w moje oczekiwania. Mało drastyczności, a dużo zagadek. To jest coś czego szukałam.

“Tragedia w trzech aktach” to pierwsza książka, w której spotkałam się z Herkulesem Poirot, chociaż trochę ciążyło mi, że było go tu tak mało....

Nie jest to może moja ulubiona książka z udziałem Poirota, bo ani to tu zbyt dużo, ani akcja nie jest bardzo zawiła, jednak sama idea zbrodni wśród desek teatru, do tego taka ilość bohaterów, że naprawdę można się zastanowić kto miał motyw a kto nie, była ciekawa. W niecałe 300 stron upchnięto bardzo dużo informacji, co potrafi tylko królowa kryminału Agatha Christie, bo w ogóle nie czuć że książka się kończy i zostało jej niewiele. Widać też wyłamanie się ze schematów, bo niby każdą książka Christie jest schematyczna, ale ja tam się z tym nie zgadzam tak do końca 😅

Nie jest to może moja ulubiona książka z udziałem Poirota, bo ani to tu zbyt dużo, ani akcja nie jest bardzo zawiła, jednak sama idea zbrodni wśród desek teatru, do tego taka ilość bohaterów, że naprawdę można się zastanowić kto miał motyw a kto nie, była ciekawa. W niecałe 300 stron upchnięto bardzo dużo informacji, co potrafi tylko królowa kryminału Agatha Christie, bo w...

Tragedia w trzech aktach to książka z Herculesem Poirotem, ale na początku jest go bardzo mało. Role pierwszoplanowe w tej tragedii grają aktor, sir Charles Cartwright, jego przyjaciel pan Satterthwaite oraz panna Hermione „Egg” Lytton Gore. Oni rozwiązują sprawę tajemniczych morderstw, a Hercules Poirot pojawia się w trzecim akcie i na końcu w scenicznej atmosferze wyjawia rozwiązanie zagadki.
 
Czytanie książek Agathy Christie zawsze sprawia mi przyjemność, tak i było tym razem. Choć była to historia całkowicie inna, niż pozostałe, które czytałam – zazwyczaj choć trochę domyślam się zakończenia, ale to mnie całkowicie zaskoczyło. Nawet na moment nie przyszło mi do głowy, że ta osoba będzie winna, choć oczywiście, jak już Hercules Poirot to wyjaśnił, to wszystko połączyło się w logiczną całość.
 
Tak naprawdę więcej o fabule wyjawić nie mogę, bo ciężko tu uniknąć spojlerów. Tak jak w każdej książce Christie w Tragedii mamy wiele intrygujących i różnorodnych postaci. Autorka wspaniale analizuje zachowania i pokazuje portrety psychologiczne bohaterów. Polecam tę książkę wszystkim fanom Agathy Christie i powieści detektywistycznych.
 
[Współpraca reklamowa @wydawnictwo_dolnoslaskie]

Tragedia w trzech aktach to książka z Herculesem Poirotem, ale na początku jest go bardzo mało. Role pierwszoplanowe w tej tragedii grają aktor, sir Charles Cartwright, jego przyjaciel pan Satterthwaite oraz panna Hermione „Egg” Lytton Gore. Oni rozwiązują sprawę tajemniczych morderstw, a Hercules Poirot pojawia się w trzecim akcie i na końcu w scenicznej atmosferze wyjawia...